به مناسبت مطلب قبلی، خوب است پاسخ مقام معظم رهبری به نامه‌ی جمعی از اساتید را که در سال 81 نوشته بودند، با هم بازخوانی کنیم.
این نوشته هم از جمله همان نوشته‌هایی است که گفتم از نوشته‌های اساسی امام خامنه‌ای است و راهبرد نظام اسلامی در حوزه‌ی علم و اندیشه را بیان می‌کند. بخوانید و به دیگران هم نشان دهید:
پاسخ رهبر معظم انقلاب اسلامی به نامه جمعی از دانش‌آموختگان و پژوهشگران حوزه علمیه در مورد کرسی‌های نظریه‌پردازی
«بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
فرزندان و برادران عزیز!
اگر بخواهم به کسی توصیه کنم که برای آشنایی با مبانی انقلاب اسلامی و راهبردهای جمهوری اسلامی به منبعی رجوع کند، اولین گزینه‌ای که به نظرم می‌آید، معرفی چند پیام جامع از امام خامنه‌ای است. (شاید در نوشته‌های بعدی فهرستی مختصر از مهم‌ترین پیام‌های امام خامنه‌ای را عرضه کردم)
بی‌تردید یکی از مهم‌ترینِ این نگاشته‌ها، مقدمه‌ای است که آیت‌الله خامنه‌ای در دوران ریاست جمهوری خود بر اولین چاپ صحیفه‌ی نور (نه صحیفه‌ی امام) در سال 65 نوشته‌اند.
این نوشته‌ی ارزنده، متأسفانه در جایی به‌جز همان صحیفه‌ی نور- که بعدها با صحیفه‌ی امام منسوخ شد- یافت نمی‌شود و اگر در شبکه‌ی جهانی هم بگردید، جز جمله‌ی «این انقلاب بی نام خمینی در هیچ جای جهان شناخته‌شده نیست» را از این مقدمه نمی‌یابید.
لذا، غرض بنده، هم معرفی این نوشته به خوانندگان عزیز، و هم ارائه‌ی آن به‌عنوان سندی فاخر در فضای اینترنت است. باشد که مقبول افتد.
«بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد الله الذی هدینا لهذا و ما کنّا لنهتدی لولا أن هدینا الله
و أفضل الصلوات و السلام علَی بشیر رحمۀ الله و نذیر نِقمته محمد صلّی الله علیه و آله و سلّم
انقلاب اسلامی، در این دوران با فریاد رسا و خاموش‌نشدنی امام خمینی آغاز گردیده است. در جامعه‌ی محکوم و مستضعف و ستم‌دیده‌ی ایران، که اقتدار خداوندان زر و زور، ناله‌ی ستمدیدگان را در حنجره‌شان خشکانده بود، یکباره فریاد پرطنین این فقیه و حکیم بزرگ عصر، نقاب ظلم را از هم درید و رهایی و آزادی را بشارت داد. از لحظه‌ای که این «تنها فریاد» مردم را به بیداری فراخواند تا روزی که همه‌ی ناله‌های این ملت به فریادی پر خروش بدل شد، سال‌های سخت و خون‌باری بر ملت مظلوم و محروم ما گذشت. سال‌هایی که در آن، خون رشیدترین فرزندان این سرزمین خدایی، در راه برپایی حق و عدل و قسط، به دست جنایت‌کاران وابسته، به خاک ریخته شد.
بسم الله الرحمن الرحیم
در پایان هر سال، پایگاه دفتر حفظ و نشر آثار امام خامنه‌ای، جملات برجسته‌ی ایشان را به رأی مخاطبان می‌گذارد تا از میان آن‌ها یکی را به‌عنوان مهم‌ترین جمله‌ی سال انتخاب کنند. ممکن است ما با مرور جملات سال 98 با چند فرضیه در ذهن خود مواجه شویم؛ یک: رهبر انقلاب از بسیاری حوادث ناگوار چشم‌پوشی می‌کنند و آن‌ها را در بیانات خود انعکاس نمی‌دهند؛ دو: نسبت گزارش‌هایی که از حوادث منفی برای ایشان می‌رسد، از گزارش‌های مربوط به وقایع مثبت بسیار کمتر است؛ سه: ایشان از چیزهایی خبر دارند که عموم مردم جامعه از آن نقاط امیدبخش بی‌خبرند. در غیر این صورت، این میزان امیدواری و خوش‌بینی که در کلمات ایشان متبلور است، تناسبی با واقعیات موجود- خصوصاً آن‌چه در سال 98 گذشت- ندارد.
به نظر می‌آید که می‌توان فرضیه‌ی چهارمی را نیز مطرح کرد: اکثر افراد جامعه، بسیاری از واقعیاتِ عیان را نمی‌بینند و آن‌ها را در دستگاه محاسباتی خود ملاحظه نمی‌کنند؛ در نتیجه، تصویری که از وضع موجود به دست می‌آورند، چندان صحیح و واقعی نیست.
